Gulaza [Jemen]
Członkowie tego zespołu zapraszają swoich słuchaczy w świat modlitwy, pasji, tańca, miłości i tęsknoty za wolnością. W świat odkrywanej na nowo tradycji, po swojemu interpretowanej, po swojemu wykonywanej.
Gulaza proponuje twórczość, która w niezwykły sposób nawiązuje do pasjonującego dziedzictwa pieśni jemeńskich kobiet. Mistyczne teksty, które były przekazywane od wieków z matki na córkę, zyskują nowoczesne brzmienie i współczesne znaczenie w opracowanej przez zespół formule instrumentalnej. Połączenie tradycyjnych instrumentów strunowych z Sahary, wiolonczeli i gitary akustycznej, oraz fakt, że te utwory są śpiewane po raz pierwszy przez mężczyznę - tworzy niepowtarzalną całość.
Jemen i Afryka są oddzielone od siebie przez morze. Gulaza jest wyrazem tego morza – jak mówią sami muzycy „morze rozpaczy, modlitwy, pasji, tańca, miłości i tęsknoty za wolnością”. Pojęcie „Gulaza” pojawiło się, gdy Igal Mizrahi i Ben Aylon postanowili stworzyć duet w oparciu o dawne jemeńskie piosenki i dźwięk afrykańskiej lutni ngoni, by dać koncert podczas jednego z europejskich festiwali.
Igal, którego ojciec jest pochodzenia jemeńskiego, a matka marokańskiego, urodzony w Algierii, przed laty odkrył dla siebie fascynujący świat jemeńskich kobiet. Spędził kilka lat studiując tradycyjne pieśni i teksty, będące wyrazem życia na marginesie w jemeńskim społeczeństwie. Te piosenki przekazywane były niczym tajemnice, przez pokolenia, pocztą pantoflową, z matki na córkę. Ben, który badał kultury afrykańskie i studiował w Afryce Zachodniej, współpracując z największymi artystami i lokalnymi muzykami, rozumiał głęboką więź, jaka istnieje między kulturami i dołączył do Igala w podróży przez fascynujący świat muzycznej twórczości jemeńskich kobiet. Wspólnie zaczęli pracę nad piosenkami zbieranymi przez Igala od lat zarówno z dziecięcych wspomnień, jak i z osobistych spotkań z kobietami z Jemenu.
Pieśni z Sanaa (Jemen) – to istotna inspiracja repertuaru grupy Gulaza. Pieśni z Sanaa wpisane zostały na Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego Ludzkości w roku 2008. Należą one do bogatej muzycznej tradycji, praktykowanej w całym Jemenie. Pieśni są interpretowane przez solistę przy akompaniamencie dwóch pradawnych instrumentów: quanbus (lutni jemeńskiej) i sahn nuhasi, miedzianej tacy, którą grający trzyma kciukami, delikatnie uderzając pozostałymi ośmioma palcami. Teksty pieśni zawierają wysoko cenione i często cytowane fragmenty poematów, powstałych w Jemenie – kraju, w którym poezja jest uważana za najwyższą formę literatury.
Zespół wystąpił na Festiwalu w 2017 roku.